Lizbona - dzień drugi

Bilet na komunikację miejską mamy jeszcze ważny do godziny 11-tej, dlatego wsiadamy w tramwaj i jedziemy zwiedzać zamek 
św. Jerzego (Castelo de São Jorge). Nie da się podjechać pod bramę zamku, czeka nas krótka wspinaczka ale nie jest to jakoś szczególnie uciążliwe.

I tu taka ciekawostka. Urinol. Nie wiem jak po polsku nazwać to miejsce ale tutaj panowie mogą odcedzić kartofelki pod chmurką zupełnie legalnie ;)

Główne wejście do zamku.

Sam zamek nie jest zbyt ciekawy ale z jego murów rozlegają się piękne widoki na całą Lizbonę. M.in. na Plac Comércio, Windę św. Justyny, klasztor Karmelitów, rzekę Tag i przypominający Golden Gate w San Francisco, most 25-go kwietnia (Ponte 25 de Abril).

Na niewielkiej ekspozycji w zamku, można zobaczyć m.in elementy ceramiki znalezione w trakcie prac na zamku oraz posłuchać dawnej muzyki portugalskiej.

Opuszczamy zamek. Spiesząc się, żeby bilet nie stracił ważności, totalnie zapomnieliśmy o śniadaniu ;) Obiecaliśmy dzieciom Pasteis de Nata, dlatego wracamy do naszej ulubionej już kawiarni, po drodze próbując ich przekonać do spróbowania czegoś nowego ;) Zaintrygowały ich Caracoles (małe gotowane ślimaczki) ale tylko starsze odważyło się je spróbować ;) Kupujemy trochę specjałów i udajemy się na jeden z kilku punktów widokowych w pobliżu Colina de Sao Roque. Tam pod chmurką urządzamy sobie piknik na jednej z ławeczek.

Bilet na komunikację miejską stracił ważność. Sprawdzamy, taniej będzie przemieszczać się Uberem ;) Zamawiamy samochód i ruszamy do dzielnicy Belem. Dzielnica ta słynie z trzech rzeczy:

z wieży Torre de Belem, klasztoru Hieronimitów i ciasteczek Pasteis de Belem (które są pierwowzorem ciastek wszędzie indziej nazywanych Pasteis de Nata). Zwiedzanie zamku trochę nam zajęło, więc do Torre de Belem docieramy koło południa. No i to jest katastrofa... Żar leje się z nieba, ludzie chronią się w cieniu gdzie popadnie (np. pod ogromnymi oleandrami) a gigantyczna kolejka przesuwa się powoli co zwiastuje kilka godzin oczekiwania... lepiej wybierzcie się tu z samego rana! 

zresztą zobaczcie sami:

Podziwiamy wieżę z zewnątrz i zgodnie uznajemy, że nie jesteśmy aż tak zdesperowani ;) Okoliczni sprzedawcy wyczuwają potrzeby turystów i oferują butelki wody tak zmrożonej, że w środku pływa bryła lodu ;) Spacerem udajemy się w stronę klasztoru Hieronimitów. Po drodze mijamy Muzeum Sztuki Współczesnej. To okazja do skorzystania z toalety i ochłodzenia się mgiełką na dziedzińcu ;) 

Klasztor Hieronimitów znajduje się tuż obok. Widok kolejki do wejścia nas przeraża...

Na szczęście orientujemy się, że są dwie kolejki... Jedna ogromniasta, druga sporo krótsza. Podejrzane. Postanawiamy zbadać temat ;)

Po krótkim rekonesansie odkrywamy, że krótsza kolejka prowadzi do Muzeum Archeologicznego, w którym można nabyć bilet kombinowany do Muzeum i do klasztoru. Z takim biletem do klasztoru można już wejść bez kolejki ;)

Stajemy w kolejce i po godzinie udaje nam się wejść do Muzeum :)

Warto zwrócić uwagę, że niektóre eksponaty to repliki, które można (a nawet zachęca się nas do tego) dotykać.

Oczywiście nie wszystkie, więc zwracajcie uwagę na opisy ;)

Wychodzimy z Muzeum Archeologicznego i mijając w podskokach posępną kolejkę wchodzimy do wpisanego na listę UNESCO klasztoru Hieronimitów (Mosteiro dos Jerónimos).

Wnętrze kościoła widziane z chóru:

I wracamy na wyższe piętro krużganków klasztoru :)

Przy wyjściu z klasztoru znajduje się wejście do kościoła, który wcześniej mieliśmy już możliwość oglądać z góry.

Wychodzimy, ostatnie spojrzenie przez ramię i idziemy poszukać tych słynnych Pasteis de Belem.

Docieramy na miejsce i jak myślicie co zastajemy? Oczywiście kolejną, gigantyczną kolejkę ;) Wychodzimy z założenia, że nasza kawiarenka serwuje wystarczająco dobre Pasteis de nata, więc nie musimy próbować tych z Belem (choć ponoć to Pasteis-owy wzorzec rodem z Sevre ;)

Jest już późne popołudnie, zmęczeni i głodni udajemy się na zasłużony odpoczynek i wieczorem znów ruszamy na miasto...